Vamos a la playa .... la la la la la

Gisteren regen en onweer, maar vandaag ..... stralend!!! UV-warning: Extreme. Dan zit er maar 1 ding op: naar het strand. Een half uurtje ferry bracht ons naar het waanzinnig lekkere zandstrand van Manly Beach. Heerlijke golven en turkooise water. Een betere plek om in de Pacific te dobberen kun je je bijna niet voorstellen. Een Ben & Jerry's binnen handbereik en mocht je behoefte hebben aan een hunk die naar je fluit: gewoon net naast de vlaggen gaan zwemmen. Fietfieuw!!
Ondanks factor 93 toch nog lelijk verbrand allebei.

Citaten van de dag:
1.
R: Draait zich knorrend om in haar lounge chair. "Waar laat ik nou mijn zonnebril!!!"
C: Kijkt R. verbaasd aan. "Kuch. Die heb je op. Ha ha ha ha."
Ter verdediging kan ik aanvoeren de omstandigheid dat de zon echt super onwijs fel was. Toevallig!

2.
C. Is haar koffer aan het inpakken en verplaatst wat spul van de ene naar de andere tas. Al grabbelend diept ze een wit kartonnen kaartje op. "Public Car Park ..... hmmmmm... die kan wel weg."
R. Kijkt C. verbijsterd aan. Dit is immers het kaartje van de parkeerplaats van de airport in Auckland, waar C. haar auto geparkeerd heeft.
C. "Ohhh ...... Shit!!!!!"
C. + R. "Ha ha ha ha ha"

Na een licht diner van chocolade taart, dim sum en een olijvendip, zijn we nu de koffers aan het aanstampen. Morgenochtend om 10:00 uur staat de Airport Shuttle service voor de deur. :-(

Really great news!

On behalf of the city of Sydney and her citizens, we hereby inform the public of the fact that all stores selling gems, sheepskin- and kangaroo leather products, will be closed till further notice. Thanks to two lovely ladies from Holland, one of them lives in New Zealand actually, the stores ran completely out of stock. The Sydney Chamber of Commerce wants to honour these ladies by an official nomination for the 'Australian of the Year' contest 2011. Since they are not Australian citizens, we also add a new category to the contest: 'Significant support of the local economy by foreigners'. In case you run into them, please give them a warm hugg. They are best recognized by their lovely hats, fluffy bags, eclatant jewellery and flat wallets.

Verder kan ik u van harte aanbevelen de film Avatar te gaan zien. Maar dan wel in 3D. Het verhaal is het gewone Amerikaanse gezwollen goed versus kwaad met een snufje romantiek, maar die beelden .... in 3D ... echt helemaal geweldig.

We hebben de dag waardig afgesloten met een diner bij de Thai en een voorstelling in the Opera House; Optimism. Vrij naar Candide van Voltaire. Erg leuk en volkomen absurd. Niet al het publiek kwam terug na de pauze......
Het glaasje bubbels in de Opera Bar na afloop maakte het helemaal af.
Roerend afscheid genomen van Gaye. Wat is het toch ook een schatje.

Ik wil ook een fruit bat!!!

Het plan voor vandaag: 's morgens naar Bondi Beach en 's middags een Harbour lunch cruise op een tall ship. Met de voucher uit de een of andere folder 2 voor de prijs van 1! Drinks not included maar who cares! Nemen we toch ons eigen flesje water mee. Boeking gedaan bij het Visitor's Centre en hop naar het terras voor koffie en ontbijt. Ineens was het half 11, the beach werd een tikje aan de krappe kant. Change of plans. Botanical Gardens, home van de talloze fruit bats die bij schemer over de stad vliegen. Carin had het een beetje warm in haar badpak onder haar kleren, maar de fruitbats waren echt helemaal geweldig. In een deel van de gardens hingen de bomen bijkans scheef van de schatjes.

En een lieve geluidjes dat ze maken!!! Een paar duizend foto's later hadden we ook veel mooie bomen, bloemen, varens en kaketoes gezien. En...een catbird! Een catbird? Ja, een catbird. Heeft ie katteoortjes? Een kattestaart? Snorharen dan? Nee nee, niets van dat al. Een catbird heet catbird omdat hij klinkt als een kat die stevig aan al de eerder genoemde onderdelen gevoeld wordt en zichzelf daarbij heel erg zielig vindt. Heel apart.

Tijd voor een terraspauze en op naar het tall ship. Daar vielen we niet alleen met onze neus in de gegrilde worst, maar ook in de boter. Little Miss Sunshine was ook aan boord! Dol!!! 150 kilo puur chagerijn. Mijn god, een secreet op glimgympen. Er deugde werkelijk helemaal niets. En als er even niks te zeiken viel, dan verzon ze wel wat. De wind die haar varkenskapsel verruineerde. Haar vent die even verpozing had gezocht aan de andere kant van de boot, en die ze dus niet onmiddellijk kon vinden omdat haar varkensoogjes vol met spek zaten. Toen ze binnen gehoorsafstand een plekje hadden gezocht (noodgedwongen, want er moest aangemeerd worden, dus zat ze weer te mekkeren) hebben we de arme man een klein hartje onder de riem gezongen. “Hop on the bus Gus. Make a new plan Stan. Drop off te key Lee. And set yourself free.” Afgesloten met een subtiel in de juiste richting gefluisterd “ditch the bitch”. Verder bemoeien wij ons niet met andermans zaken. Gelukkig liet de rest van de middag voldoende ruimte om de trol weer te boven te komen. Chocoladetaart en opalen kettingen. Heerlijk.

Morgen een druk druk druk programma. Dim sum eten in China Town, Avatar in 3D zien en 's avonds met Gaye naar de voorstelling Optimism in het Opera House :-)

De beach doen we vrijdag. Pompiedom.....
 

Ladies and Gentlemen!!! Please welcome on stage.....

Driewerf hoezee!!!! Het is Australia Day!!! Nadat we zeer succesvol diverse eerste levensbehoeften hadden ingeslagen, zoals daar zijn; feesthoeden, koralen armbanden en cat's eye ringen, begaven we ons halverwege de middag naar Darling Harbour. Locatie van Jazz on the waterfront aan elkaar gebeatboxed door Mister Parcival, wereldberoemd in Australie. Eerst de legerkapel....maar dan.....Ladies and Gentlemen!!....Please welcome on stage....the man who is celebrating the first birthday (pardon?) of his Australian citizenship (oh, okee)......Ladies and Gentlemen.....Get your hands together for (schiet toch op man!) the one and only ….. mister ….. Leo ….. Sayer!!!!!!!!! Woehoeeee!!!!! Yeah!!!! Fietfieuw!!!!!!!

When I need you, I just close my eyes and I'm with you (snik).....You make me feel like dancing....Dance the night away... Twiedeliedie.... tralala. Due to some biological/technical problems (blond, PC Suite, weinig geduld etc etc) is het helaas niet mogelijk u reeds nu de originele videobeelden van dit unieke evenement te tonen. Maar, ik kan u verzekeren dat uw geduld ruimschoots beloond zal worden.

Zo tegen half 7 begon het gezelschap hongerig te worden, Jazz on the waterfront in de brandende zon hakt er behoorlijk in kan ik u verzekeren. Gelukkig, Gaye wist een heerlijk Libanees eettentje. Op een luttel half uurtje wandelen. Pies of keek. Gaye's suggestie van een taxi wuifden wij honend weg. Plaspauze en daar gingen zij. Aanvankelijk met frisse tred, maar naarmate het half uurtje en het aantal beklommen heuvels vorderde, maakte frisheid plaats voor gekreun en gesteun, en veranderde de tred in iets wat meer van geslof weghad. My goodness, Gaye!!! Hoe lang duren die halve uurtjes van jou? “No worries lovies, we zijn er bijna. See those traffic lights?” “Nope”. “Jawel, daar....right achter de top van de heuvel.” “Kreun.” “Daar de bocht om en dan zijn we er echt bijna.” Afijn, na dik 5 kwartier vielen we uitgeput en uitgehongerd binnen bij 'Chez Fatima'. “Bier!!” BYO, meaning geen drankvergunning en dus geen bier. Gaye snelde naar de dichtstbijzijnde kroeg annex convenience store om terug te komen met in discreet bruin papier verpakte alcoholische verfrissingen. Het eten was heerlijk maar terug hebben we de trein genomen.

Down under

Gek hoe de vreemdste zaken zich tot een soort thema van de dag weten te ontwikkelen. Maar vandaag stond ontegenzeggelijk in het teken van ballen. Het begon al vroeg. Nauwelijks een stap buiten het hotel stuitte Carin op een authentiek Aussie attribuut: een kangoeroe-scrotum met een koordje er doorheen geregen. Hartstikke handig!
Vandaag zouden we naar Featherdale wildlife park; een klein park met alleen echte Australische beesten waarvan je er een aantal kon knuffelen :-)
Na een wilde rit door de stad, suburbs en motorway veilig gearriveerd. Gaye's rijstijl is redelijk zenuwslopend te noemen; doordat stoplichten plotseling van kleur veranderen als wij naderen en ze wat moeite heeft met het kiezen van een rijbaan, is elke rit een continu ge-oops!!! Maar...het moet gezegd: er is nog niks mis gegaan.....
Anyways, na deze exiting rit werd, en NIET door mij, ieder beest dat zich daar maar enigszins voor leende aan een uitgebreide inspectie van de genitalien onderworpen. Carin kon haar vak nog als excuus opvoeren, maar hoe Gaye gaat uitleggen dat ze een, naar later bleek mannetjes-kangoeroe, luidkeels aanmoedigde ons haar baby te laten zien.........
Volgen nu wat foto's. Morgen Australia Day, iets wat het midden lijkt te houden tussen Koninginnedag en bevrijdingsdag. En het wordt 34 graden......

Snurk

Ontzettend lekker uitgeslapen. Nog even snel voor sluitingstijd, welke hier al om 12 uur is, naar town geweest. Lunch op nog steeds afgeplakte veranda. En nu ligt het mannelijk deel van de familie te knoeren. Carin heeft Jill gescand en is nu helemaal blij dat het gelukt is om haar met bevroren semen te bezwangeren. Carin is nu lekker in de tuin aan het wroeten en ik zit op de veranda met Snottie op schoot te schrijven. Vanavond marshmellows roosteren boven het kampvuur.


Morgenochtend naar Auckland. Onderweg Romke afzetten in Te Kuiti en sloffen scoren voor Antoinet in Huntly.

Er zaten twee motten.......

Vanavond de grote BBQ. Het waaide en regende nog steeds stevig. Vandaar dat Douwe besloot om een deel van de veranda met plastic dicht te maken en het meubilair van binnen naar buiten te slepen. Waarom hij daarbij perse op de BBQ moest gaan staan in plaats van op de trap is ons nog steeds niet duidelijk. We weten wel dat hij een lelijke smak gemaakt heeft bij het door de BBQ zakken. Zowel Douwe als de BBQ hebben aan het incident geen blijvend letsel overgehouden. Het eten was overvloedig, het gezelschap goed, en later op de avond hebben we gezellig allerlei liederen gezongen, inclusief diverse volksliederen. Onder begeleiding van Douwe als Fozzie Bear op piano, Alex op het meegebrachte drumstel en Rik op gitaar met zijn vertolking van de Pink-hit Funhouse.


Later op de avond heb ik nog een leuke act gedaan met twee motten en een huhu-bug in mijn nek. Met name de aanwezige kinderen hebben erg gelachen. Toen Nellie er eenmaal in geslaagd was om de afvalbak op zijn kant te trekken, kon ook haar avond niet meer stuk.

Lekker weer hier

Na een ontbijt waar een mijnwerker nog een hartinfarct van zou krijgen op weg naar huis. Gestrand in het zicht van de haven. Ook hier had het gewaaid en geregend. En daar kunnen niet alle bomen langs Opotiki Road even goed tegen. Gelukkig heeft elke goeie buur hier een kettingzaag.

Things to bring when you go sea fishing

Tot Rik's grote vreugde zouden we vandaag gaan sea fishen. Douwe bleef thuis. Die hangt bij de gedachte alleen al over een imaginaire reling. Ik zou alleen voor het varen meegaan en geen hengel aanraken. Vertrek om 07:15 vanaf Sugar leaf Landing, 6 km ten zuiden van Coromandel Town. Het had ons de vorige dag een uur gekost om vanaf Coromandel town naar Colville te rijden. Om 06:15 zaten we in de auto. Carin had wel voor Rik wat boterhammen ingepakt, maar verder hadden we niets noemenswaardigs bij ons. “Everything you need will be on the boat” zo was ons verzekerd. Gelukkig deed Carin er slechts 30 minuten over om Coromandel town te bereiken, want het viel niet mee om Sugar leaf Landing te vinden. Precies op tijd ter plekke. Uurtje varen en vissen maar.Rik begon vol enthousiasme, maar ja, vissen....dan gebeurt er niet elke 2 minuten iets spectaculairs.

Hij verloor al snel zijn belangstelling en informeerde vervolgens elke 5 minuten hoe lang het zou duren voor we weer naar huis zouden gaan. Hij rekent in minuten, dus we telden de minuten af tot 12:30. Het idee van vissen blijkt toch steeds stukken leuker dan de feitelijke activiteit. Dit zou te maken kunnen hebben met het feit dat hij dacht dat je met fly fishing vliegen moest vangen. En daar zijn er echt heel erg veel van namelijk. Carin kon hem nog even bezighouden met aas snijden en aangeven, zijzelf stond inmiddels met 2 hengels de ene na de andere vis binnen te halen, maar daar krijg je vieze handen van. Daarmee was het visavontuur van Rik wel zo'n beetje ten einde.

Veel van wat gevangen werd was ondermaats en moest dus weer terug het water in, maar we kwamen wel mooi met 3 red snappers en 1 makreel thuis. Veel van het ondermaatse spul overleefde de haak overigens niet, maar dat was precies waar de om ons heen cirkelende meeuwen op rekenden. Gelukkig mochten we een emmer lenen van de schipper, want anders dan de andere gasten, die allemaal met grote koelboxen aan boord stapten, hadden wij natuurlijk niks bij ons. 's Avonds stak er een storm op en heeft het heel hard geregend. Arme Nellie. Pets allowed, but only outside. Ja ja, maar dit is een emergency.

Een piemel is een mannending

Als een kind om 06:30 uur wakker is, en je slaapt in een tent, is de rest van de aanwezigen ook wakker. Hoezeer je ook je best doet tussen de vermaningen door nog een beetje verder te slapen. Koffie dan maar, en nog een koffie. En toch maar naar het toilet, het is inmiddels te licht buiten om gewoon in het gras te gaan zitten. En de struiken daarachter zijn de toppen van de bomen die in de afgrond staan. Ach, een goeie workout is nooit weg. Inpakken, opruimen. Alles moest en zou in 1 keer mee naar beneden. Als een stel pakezels begonnen we aan de tocht naar beneden. Rik droeg zowaar twee!!! slaapzakken. Nellie huppelde vrolijk langs haar eigen, ongetwijfeld kortere, weg voor ons uit. Halverwege vonden we Rik, hevig schreeuwend, 1 slaapzak aan zijn voeten, de andere een paar meter verderop in het struikgewas. Voor een Poolse Landdag was met name Douwe toch echt te zwaar beladen, dus zonder al te veel aandacht te besteden aan Rik's mentale en emotionele toestand zelf 1 slaapzak erbij genomen, de andere aan zijn voeten laten liggen, verder naar beneden. Rik was hier zo boos over dat ik niet meer naast hem in de auto mocht zitten. “She was going to leaheeheeve me behiiiiiiind!!! Snik snik snotter.” Zo goed als beneden, het hek in zicht, komt G. aangekuierd. “Heeee!!!! Goeiemorgen! Moest jij niet werken?” “Uhhu, ja ja, maar het was veel te slippery voor de tractor. Was al vroeg weer thuis.” Koffie, douchen, koffie en ik kon er weer tegen. De familie Flodder was klaar om te vertrekken. Eerst een stukje langs de westkust omhoog, naar Hot Water beach. Stervensdruk en verboden voor honden. Tsssss. Iets verderop dan maar. Ook verboden voor honden maar uitgestorven. Dus who cares.

Doorsteken naar de oostkust. Op naar Colville, een gehucht van 3 huizen, een boeddhistisch meditatiecentrum en een general store, alwaar wij ons mochten melden voor de sleutel van het vakantiehuisje waar we de komende 2 nachten zouden doorbrengen. Dame ging ons voor op de quad. Bovenop de heuvel zien we een prachtig huis liggen, iets lager een aftandse caravan, “die zal het dan wel wezen ha ha ha”. Maar nee. De dame en haar broers bewoonden normaal gesproken het huis, maar deze zomer had haar broer het in de vakantie-verhuur gedaan. Reden: wat extra geld verdienen om het huis af te maken. Zij woonde zolang bij haar ouders, haar broers in de eerder gespotte aftandse caravan.

De auto nog niet eens uitgeladen, we hadden zojuist uitgelegd gekregen hoe de waterpomp herstart moest worden in het onwaarschijnlijke geval dat ie er mee op zou houden, of Rik stond al te gillen. Ditmaal wel ernstig, een bijensteek. Zelf hield ie vol dat het een wesp was geweest, maar er was in geen velden of wegen een wesp te bekennen. Die middag niet, en de volgende dagen ook niet. Bijen waren er daarentegen bij de vleet, lekker lebberend aan de klaverbloemen in het gras. Douwe's vakkundige uitzuigen van de beet kon niet verhinderen dat Rik's onderbeen en voet de volgende 2 dagen zouden opzwellen tot een heus olifantspootje.

Carin heeft Rik gebadderd, we zitten op de veranda met een lekker kopje thee en Douwe helpt Rik op het toilet. Ineens stijgt een angstaanjagend gekrijs op uit de badkamer. We kijken elkaar aan en nemen nog een slokje thee. Rik en Douwe verschijnen op de veranda. Rik kijkt zeer beteuterd, Douwe hevig verontwaardigd. Er volgt een verhandeling over handen vol met zand dat tussen de bilnaad was achtergebleven en Carin's ontoereikende piemelschoonmaaktechniek. “Ja, hoor 's, piemels, dat is jouw afdeling.” Voorlopig einde van de discussie.

Jottem! Kamperen......

De wagen volgeladen, hengel op het dak, stevig vastgeplakt met tape, vertrokken we maandag richting G. en D., vrienden van Carin en Douwe. Een paar jaar geleden hebben zij hun lodge in National Park verkocht om te gaan genieten van de easy life aan zee.

G. zijn ouders waren ook op bezoek, dus wij zouden overnachten in de grote tent bovenop de heuvel. Terwijl we gezellig keuvelden en een hapje aten nam Nellie het commando over huis en terrein over van Pino, een werkhond waar ze met gemak tien keer in past. Maar je bent dominant of niet natuurlijk. Tijd om de tent op te zoeken. Van een eerder bezoek, waarbij overigens behalve Rik en Nellie ook 2 geiten mee waren, wisten Carin en Douwe nog dat de tocht naar de tent een steile en glibberige onderneming was. Geen nood. G. had zijn quad die de vorige keer halverwege lelijk was blijven steken, ingeruild voor een echte tractor. Pas de problem. Bagage en onszelf op de aanhanger gezet en gaan. Laat ik de rit samenvatten als 'spannend'. Nog nooit zo blij geweest bij een tent aan te komen. Later op de avond kwam G. nog even gezellig langs voor een drankje. Nadat we de toestand in de wereld uitgebreid besproken hadden vertelde hij ons de volgende morgen helaas niet van dienst te kunnen zijn. En nee, hij vond het niet goed dat Douwe achter het stuur van de tractor zou kruipen. Bovendien had hij hem zelf nodig. Sorry. Na een plas in het gras (een gang naar het toilet zou een klim van olympische proporties betekenen) gingen we slapen.

Gna gna gna :-)

Na die bekeuring koos Carin toch maar eieren voor haar geld. Thuisgekomen de auto uitgemest zodat de achterbank normaal opgeklapt kon worden.
En ja hoor; de inspanning betaalde zich onmiddelijk terug! Eenmaal terug in town op weg naar de bios, kwam dezelfde politie-auto met daarin dezelfde mijnheer agent ons tegemoet rijden. We zagen hem allebei zijn nek verrekken om te zien of hij nog een bekeuring aan ons kwijt kon :-)

la dolce niente

Woendag 15 t/m zondag 17 januari 2010


Het is een poosje stil geweest, maar daar is een logische verklaring voor. We hebben de hele week gelummeld. Heerlijk. Hier volgt een korte samenvatting van de hoogte- en dieptepunten.

Maar eerst een rectificatie: polocrosse is helemaal niet endemisch voor de zuidelijke helft van het Noord eiland, laat staan voor Nieuw Zeeland. Het wordt in de hele Gemenebest beoefend, van Engeland tot Zuid-Afrika. Waarvan acte.
De Flying Fox was helemaal geweldig. De huisjes zijn sinds de laatste keer dat ik er was stukken luxer geworden. We pasten allebei, met alle bagage, in de cable car en we zijn tijdens de overtocht niet in de rivier gevallen. En dat wil wat zeggen. We hadden namelijk voor 6 weken proviand bij ons. Je weet tenslotte maar nooit waar je trek in krijgt :-) bij het boekje lezen. 's Avonds met wijn en Gooische Vrouwen op de bank en helemaal lek gestoken door de muggen en de sandflies.

Vrijdag zouden we op de terugweg Douwe treffen. 12 uur in het cafe in Raehiti. Rik zou daar overgedragen worden en wij verder naar huis en Douwe naar z'n polocrosse weekend rijden. Het liep echter uit op een voorstelling waarvoor het hele dorp uitliep. De Taumarunui Vet Clinic hoeft zich voorlopig niet te vertonen in Raehiti. Douwe laadde behalve Rik ook Sapphire uit. Ze had zich namelijk lelijk bezeerd in de trailer. Twee bloedende achterpootjes als resultaat. Nadat Carin haar vakkundig had verbonden weigerde mevrouw uiteraard de trailer weer in te gaan. De cappuchino die ik voor Douwe besteld had, heb ik uiteindelijk zelf maar opgedronken. Het heeft dik een uur geduurd voor een toevallig passerende local Sapphie zover kreeg alle vier haar pootjes in de trailer te parkeren. Geen tijd meer voor koffie. Wij richting Taumarunui, met Rik bij mij op schoot, en Douwe naar de polocrosse.

Dat Rik op schoot zat vond een politieagent very unsafe. Zo unsafe dat er een bekeuring van $150,- werd uitgeschreven. Als Rik niet zo abrupt met z'n hoofd onder het dashbord was geduwd dan had ik het niet eens gezien, vertelde mijnheer agent mij toen hij achter Carin aanreed om mij naar huis te brengen. Goeie leer voor de volgende keer :-)

Nog een hoogtepuntje: met Carin en Rik naar de kapper. Carin heeft een leuk modelletje uitgezocht. De kapster bekijkt het goedkeurend en merkt op dat het net iets langer is dan dat van haar moeder. Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!!!!! Het feit dat de meeste vrouwen hier ruim voor hun 20ste verjaardag al minstens 3 kinderen hebben uitgepoept en dat de kapster er daarom vanuitging dat Carin haar 30ste verjaardag nog niet gevierd kon hebben, kan mij er niet van weerhouden straks, als ik weer thuisben, een afspraak met dokter Schumacher te maken. Een paar dagen geleden kwamen we Carin's ex H. tegen. Hij riep tenminste enthousiast dat ik helemaaaaaal niet ouder geworden was. Ook niet waar, maar toch.

Gistermiddag met Maaike, Rik, Petra en haar vriend David naar de bioscoop geweest: Julie & Julia. Helemaal insprired geraakt. Op Amazon Mastering the Art of French Cooking bestellen en koken maar, de sterren van de hemel. :-)

Het programma voor de komende week: 4 dagen Coromandel, vrijdag BBQ voor alle vrienden en bekenden, zondag naar Sydney. Die hot tub in Rotorua gaat er vrees ik bij inschieten.

British sports

Vandaag kennisgemaakt met Douwe's zomerpassie en een endemische tak van sport: polo crosse. Een kruising tussen polo en lacrosse die voor zover bekend alleen op de zuidelijke helft van het Noord Eiland wordt beoefend.

De sport heeft dankzij z'n Britse roots een aantal raadselachtige spelregels, maar is erg leuk om te zien. Twee teams van drie ruiters spelen vier maal een kwartier. De spelers hebben een netje aan een stok in hun hand waarmee ze de bal tussen de (rugby) doelpalen moeten zien te krijgen. De spelers hebben vaste rollen. Zo mag alleen de nummer 1 scoren, nummer 3 is de verdediger en nummer 2 de spelverstoorder. Er mag vrij veel om de bal bij de tegenstander uit het netje te werken. En er wordt ontzettend hard gescheurd door de paarden die na 15 minuten dampend en schuimend van het zweet van het veld afkomen. Er doet van alles aan mee, van kleuter tot bejaarde. Het is dan ook een zomers weekendje uit voor het hele gezin. Om dit goed te kunnen moet je zo ongeveer vergroeid zijn met je paard. Want als je bij het bemachtigen en vasthouden van de bal danwel het lastigvallen van je tegenstander je ook nog eens druk moet maken om űberhaupt op je paard te blijven zitten, dan gaat het niet goed met je aflopen.

Mudfishing

Rik wilde graag naar de pond in de bush. Kikkers vangen. Tasje ingepakt met al zijn fishing gear. Samen bij Douwe achter op de quad een eind op weg gereden. Nellie op haar korte pootjes er als een dolle achteraan. Dezelfde Nellie die, toen Carin een paar honden tijdelijk onderdak bood, met haar collega's dagenlang door de bush zwief om geiten te vangen. Dezelfde Nellie die graag haar tandjes in een dood schaap zet. Maar dat geheel terzijde. Vandaag zou Rik kikkers gaan vangen. Nadat Douwe ons had afgezet wees Rik mij de pond en wandelden we erheen. Beneden aan het water werd de hengel in gereedheid gebracht. Hij zocht een grote, gevaarlijk uitziende haak uit. Gelukkig had hij geen aas bij zich. Stel je voor dat hij echt wat zou kunnen vangen. Gruw! Daar houdt zijn auntie helemaaaal niet van. Al snel werd het plekje afgekeurd. Hier zaten geen kikkers. Naar de overkant. Bovenlangs omgelopen naar allerlei modderige plekjes. Ik werd achter een boom gedirigeerd, ik zou de kikkers maar aan het schrikken maken. Ook hier wilden ze gelukkig niet bijten. Maar Rik geeft het niet zomaar op. Totdat hij me riep om te vertellen dat hij vast zat. Ahhhh!!!! Help!!!!! Zuigende drijfmodder waar hij inmiddels tot zijn knieën in stond. Ook ik zonk met elke stap diep weg. Een voet langer dan 1 seconde op dezelfde plek laten staan betekende hem met de grootste moeite weer omhoog krijgen. Gelukkig had hij zijn gumboots aan. Voetjes uit de laarsjes en als een speer naar de droge overkant van de modderstroom. We stonden nu compleet aan de verkeerde kant van de pond. Maar Rik wist de weg, een shortcut. Ik moest hem wel geloven, want een weg terug was er niet, tenminste, liever niet. Rik moest nu op zijn blote voetjes door de bush. Elke prikstruik die ik hem niet had aangewezen werd me zwaar aangerekend. Ik kreeg steeds meer van zijn bagage in mijn handen gedrukt. Hengel (2 bamboe stokken), vislijn (bindtouwtje) en rugzakje. Het was geen makkelijke maar gelukkig wel een korte route. Zodra Carin in zicht kwam biechtte hij snel het kwijtmaken van zijn laarsjes op. Hij had het enorm naar zijn zin gehad :-)

Met de trein

De telefoon, de wekker en een wake-up call. Alles om maar niet de trein te hoeven missen die om 07:25 uur vertrekt. Eerst absoluut geen slaap. Dan dronken dames die Queen-liederen ten gehore brengen. Toen die eindelijk sliepen kwamen de trucks en de rest van het dag-leven op gang. Om kwart voor vijf heb ik het opgegeven. Ik was dus lekker op tijd bij het station alwaar de trein, due to technical problems, ruim een half uur later dan gepland vertrok. Schijnt gebruikelijk te zijn. Of de chaos rond de toegewezen plaatsen dat ook is weet ik niet, maar vermakelijk was het wel.   Een relaxte treinreis, met gezellige mede-passagiers ( 2 Australische echtparen die een kort maar zwaar alcoholisch nachtje achter de rug hadden) en hopla, daar stond ik op Taumarunui centraal. Even later kwamen Carin, Douwe en Rik aanrijden. Thuis wachtten Nellie, Snottie, Jamie, Meis en Joost. In de weilanden 10 paarden en 7 geiten.  Overal fantails, tuis, mussen en god mag weten wat voor vogels nog meer. Als het donker is hoor je moreporks en zie je een ongelofelijke sterrenhemel. Zoveel bomen dat je wind aan hoort komen ruisen, lang voor je hem voelt.

The ultimate Auckland experience

Lekker op tijd wakker. Eerst koffie. Dan de ethernetkabel inpluggen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ellendig nieuws in de diverse mailboxen. Na een paar uur retrospectie en reflexie in de schaduw van het park toch maar op pad gegaan.  Auckland experience here I come. Al na de eerste hoek succes. Say hair. Precies! Eraf ermee! De zaak een pijpenla, de kapper een Aziatisch type (Koreaans, Chinees??) die mij direct onder handen wil nemen. Al snel bleek niemand in de zaak fatsoenlijk Engels te spreken. Maar …. wie A zegt moet ook B doen. Het plaatjesboek erbij gehaald en een leuk hoofd uitgezocht. De kapper bleek er een angstaanjagende kniptechniek op na te houden welke ik na thuiskomst graag zal demonstreren. Ik gok dat hij een groot knoflookliefhebber is. Hoe ik mijn pony wil. Niet te kort graag. Hij raadt een schuine aan. Ach wel ja joh, doe maar. Veel erger kan het toch niet worden. Ik zie mijn haar een door de ratten aangevreten, zwaar statisch geladen bosje hooi worden. Dan mag ik naar de wasbak. Hij blijkt over een minstens zo angstaanjagende wastechniek te beschikken. Die demonstreer ik liever niet, daarom hier een kleine beschrijving. Normaal staat degene die wast discreet achter de gewassene. Zo niet deze jongen. Hij blijft schuin voor me staan, duwt zijn knoflookoksel stevig onder mijn neus en begint aan een stevig robbertje wassen en drogen. Niks shampoo zachtjes inmasseren. Laat staan zachtjes droogdeppen. Droogrossen zal je bedoelen. Eenmaal terug in de knipstoel, duikt hij uit één van de zeshonderd laatjes een soort straightener op. Lok na lok wordt behandeld met dit stoomblazende apparaat. Toen ik weer in de spiegel durfde te kijken had ik een hoofd vol golvend blond haar. Ver nice, very nice. Zijn tekst. Toen ik vroeg om wat minder krullen kreeg ik een tubetje in mijn handen gedrukt: opschrift 'for that curly style'. Gratis, dat dan weer wel. Blij dat de kans een bekende tegen het lijf te lopen nihil was, ging ik de straat weer op. Voordat ik honderd meter gelopen had was ik nog eens tachtig kapperszaken en een kappersschool gepasseerd. Chinatown Auckland blijkt bevolkt te worden door jonge Aziaten, meest jongens, met net zo'n kapsel als ik.

Nog meer retail therapy: the pearl factory. 50% off! Ja ja, daar houden wij van. Ze blijken alleen maar heel erg lelijke dingen te hebben. Het enige mooie, een dubbel snoer van echte South Sea black pearls, mag ik voor $3.000,= meenemen. Nou...laat u maar.

Al verder wandelend kom ik langs een verrassende exponent van de bungee rage die hier al jaren heerst: het bungee bankje. Stevig vastgesnoerd op een 3-zitter kun je je voor een lousy $30,= laten lanceren boven een ruine die tevens dienstdoet als parkeerterrein. Voor nog eens $10,= kun je je doodsangst digitaal laten vastleggen. Terwijl de passagiers uitbungelen, wordt razendsnel een dvd-tje gebrand. Rare jongens hoor, die kiwi's.

Dan naar de Skytower. Doet u mij maar de Total experience. Met Sky deck op 220 meter en het Main Observation deck op 192 meter. Maar zonder het springen. Iets boven de 192 meter worden de springers over de rand geduwd. Ze mogen even stilhangen voor het raam, zwaaien, en dan in vrije val richting de rode stip. Akelig dicht daarboven komen ze tot stilstand. Voor de convenience van de bangepoeperds kondigt een knipperbord hun komst aan. Jumper in 4 minutes. Jumper in 2 minutes...

Nog 1 ding, heeft verder niks met Auckland te maken, maar is wel leuk. Uit de column van Marjolijn Februari die Talula Bankhead citeert, een reeds lang overleden actrice. Talula komt na jaren een oude minnaar tegen. “I thought I told you to wait in the car”.

Bier en chips

Zo. Oma zit. Mijn biologische klok is het spoor helemaal bijster, en waar kun je dan beter zitten dan met bier en chips in een crappy hotelkamer met uitzicht op de haven. De reis begon met een aaneenschakeling van rampen maar vandaag heb ik mijn tegenwoordigheid van geest weer helemaal op peil. De uitbater van de liquorstore bij wie ik om te beginnen blikjes bier had gekocht, want op tijd bedacht dat ik niks bij me had om flesjes mee open te maken, ging me uitleggen hoe ik bij de dichtstbijzijnde supermarkt kwam. Bij hotel hatseflats de hoek om en dan keep straight. Very easy. Ja ja, maar hoelang moest ik dan straight keepen, want ik was de aangegeven richting al een eindje op geweest en was nada supermarket tegengekomen. Fifteen to twenty minutes. Aha! Dat dacht ik niet. Net toen ik zijn hele voorraad borrelnoten richting kassa wilde vegen, wees hij me op een convenience store drie pandjes verderop. Thank you very much! Maar, zoals gezegd, ik was van ver gekomen.

Zondag begon met verslapen. Op het laatste moment een taxi gebeld. Op Schiphol stond er een rij(tje) bij de incheckbalie waar ik alleen m'n bagage nog hoefde af te geven. Twee dames achter de balie waren druk met iets onduidelijks. In ieder geval niet met inchecken. Na een paar minuten heb ik mij toch maar even gemeld. De dame hoorde me aan, zei 'dan moet u hier wezen' en ging vrolijk verder met haar onduidelijke dingetjes. Okee, ik maar weer in de rij. Toen er na een kwartier mannetjes verschenen die de bordjes Malaysian vervingen door China Air begon ik toch nattigheid te voelen en ging het nog maar eens vragen. De dames waren inmiddels van balie veranderd, maar ik kon gelukkig nog net inchecken op de vlucht naar Kuala Lumpur, voordat de poort naar China open zou gaan.

Ramp twee werd veroorzaakt door het feit dat in de stressvolle inpakperiode niet de volle betekenis van het woord 'transit' tot mij wilde doordringen. My god, hoe dom kun je zijn. In een transit-hotel een kamer boeken en dan niet bedenken om een overnachtingssetje in de handbagage te stoppen. Maar je wel realiseren dat je dan dus je bagage nodig hebt en die dus laten labelen tot Kuala Lumpur en niet direct door naar Auckland. En zo stond ik dus twee uur later dan strikt noodzakelijk bij het Airside Transit Hotel met de snel overgehevelde noodzakelijkheden in de handbagage. Maar ik had wel mooi eindeloos in de rij gestaan voor de douane, een hartverzakking gekregen toen er op de aangekondigde band helemaal geen bagage te zien was en een heerlijk ritje gemaakt met de air-express of zoiets, want de douane en de bagage bevinden zich voor uw convenience in een ander luchthavengebouw dan de international arrivals en het hotel.

Een paar dagen doorbrengen in vliegtuigen en op luchthavens leveren toch altijd weer wat nieuwe inzichten op over de reizende mens. De meest opmerkelijke, tot nu toe, zijn:

• je treft altijd wel een sloophouten type dat makkelijk contact legt. Nadat ik haar succesvol had afgeschud zag ik haar opgewekt het volgende slachtoffer belagen;
• er lijkt een omgekeerd evenredig verband te bestaan tussen de leeftijd van schoenen en die van de drager;
• Russian gaymob members hebben een voorkeur voor slangenleren puntschoenen;
• de reizende mens neemt graag het zekere voor het onzekere, zelfs als ze zich daarvoor zwaar belachelijk moet maken.

Deze laatste zal ik even toelichten. De instapprocedure op Schiphol: wachten voor de instapkaartcontrole, instapkaartcontrole, wachten na de instapkaartcontrole. Alle passagiers zaten lijdzaam het moment af te wachten tot ze het vliegtuig in mochten. Eerst wordt het bericht omgeroepen dat we een uurtje vertraging hebben. Kut, komen ze nou mee. Even later, weer een oproep. Of iedereen die naar Kuala Lumpur vliegt z'n hand wil opsteken. Mensen kijken elkaar vertwijfeld aan. Zijn ze soms gek geworden? Maar dan begint toch echt iedereen uitzinnig met z'n armen te zwaaien. Ouders trekken hun baby uit de buggy en zwaaien het arme kind boven hun hoofd heen en weer. Lichte paniek breekt uit bij hen die deels schuilaan achter een pilaar. Ze zullen me toch wel zien....? De ware toedracht blijkt als we het vliegtuig eindelijk in mogen en twee grondstewardessen met de slappe lach passeren. De oproep was bedoeld voor de wachtenden vóór de instapkaartcontrole. Bij het idee dat hele groep erachter braaf was gaan zwaaien kwamen de dames echt helemaal niet meer bij.

Mijn biologische klok heeft mijn biologische thermostaat laag gedraaid. Ik ga slapen.

Even geduld a.u.b.......

Morgen om 12 uur vertrekt het vliegtuig. Tot dan als een dolle alle losse eindjes van opstelwedstrijd en kenia-project ergens aan vastmaken. En nog een verhaaltje op http://degrootblogt.tk, denk ik :-)